تزاد

انسانیت شاید ذاتی محض نباشد؛ شاید هم کافی نباشد؛ اما آموختنی است. قابل پیشرفت است. شروع خوبی است و پایان زیبایی دارد: آدمیزاد. احترام به انسانیت زندگی را از کرخی در می آورد. هویت و معنا بخش است. خطا نمی کند و تقسیم بندی ندارد. لطیف است و عذاب دهنده نیست. آزادی بخش است و به اسارت نمی کشد. روی زمین مان است و قابل لمس است. طناب محکمی است که می شود به جای طناب پوسیده ی خداوند آویزانش شد. انسانیت درونم نیازمند توجه و نوازش است. احترام به انسانیت را باید از خودم شروع کنم ...