بتهوون

شنوایی اش را از دست می دهد. مثل اسبی که پایش می شکند. سمفونی های بسیاری را وقتی ناشنوا بود نوشت. سمفونی شماره ۹ اش را برای اولین بار برای مردم اجرا می کند. وقتی تمام می شود متوجه نمی شود که مردم چطور با شور و اشتیاق تشویقش می کنند. برش می گردانند تا جمعیت را ببیند. چیزی نمی شنود و گریه می کند.