سهیل

در زندگی آدمهایی، بهتر بگویم فرشته هایی، هستند که انگار از جنس قوانین این کره نیستند؛ بی ادعا، بی توقع و ساکت اند. در دوستی شان منفعتی نمی بینند. دلشان دریاست. هر چه بی وفایی می بینند باز هم زنگ می زنند و حال و احوال می کنند. نشانه های پررنگ شفافیت و صداقت آدمیزادند. یک تنه برابرت می ایستند، در چشمانت زل می زنند و خودخواهی را نقض می کنند. نمی دانم خودشان را با چه قیاس می کنند که فکر می کنند بدترین آدمهای روی زمینند. کلاهم را بر می دارم و سلام می کنم بر تو! ای کاش من هم مثل تو بودم.