Sunday, July 24, 2011

آب پرید گلویم؛ شروع به سرفه کردن کردم. به همین سادگی داشتم خفه می شدم. حین سرفه کردن و جمع شدن اشک در چشمانم به این فکر می کردم که چطور بدنم بدون اجازه و اراده ام و برای حفظ جانم تمام تلاشش را می کند، که آن قطره آبی که در نای ام رفته است را بیرون بیاندازد. آنقدر از بی اختیاری خودم تعجب زده شده بودم که سعی کردم مقاومت کنم و سرفه نکنم. (انگار بهم توهین شده است. چطور جرات کردی بدون اراده ام، بدون اجازه ی کتبی ازم شروع به سرفه کردن کنی؟!) در حین خفگی به این فکر می کردم که چطور صدها هزار سال زمان رفته تا مغزم این طور سیم پیچ شود؛ تا جانم را بتواند این طور خارق العاده حفظ کند. چطور این بدن در روزمرگی بی حاصلم اینقدر بدیهی و بی اهمیت شده است برایم؟ حین خفگی و سرخی صورت ام از بی اختیاری ام تعجب زده شده بودم. اینکه چرا باید حین خفگی به چنین چیزهایی فکر کنم بیشتر تعجب زده ام کرده بود. حالم که کمی جا آمد انگار احترام جدیدی برای بدنم قائل شده بودم. جوری که دلم می خواست از قالبم بیرون بیایم، کلاهم را بردارم و دست بدهم به تنم و بگویم از ملاقاتت خوشوقتم.