ملامت انتظار

گمان می کنم هر ایرانی ای یکبار حداقل در کودکی اش پتک این جمله ی معلم بر سرش کوفته شده باشد:
"من از تو انتظار بیشتری داشتم."
بچه هم در کمال شرمندگی سر پایین می اندازد و خودش را ملامت می کند که چرا انتظار معلم را برآورده نکرد، عذری می خواهد و سر جایش می نشیند. شاید قطره ی اشکی هم از گونه اش روان شود. آخر مگر نمی دانی برآوردن انتظار معلم مهمترین هدف یک بچه ی مدرسه ایست؟
دلم می خواهد که می شد زمان را به عقب برگرداند. به یکی از همان روزها، همان لحظات. همان موقع که معلم منتظر شنیدن اظهار شرمندگی من است. معلم ابروانش را بالا انداخته است و سرش را کمی خم کرده است. من سر بالا می آورم و با همان صدای نازک بچگی با کمال وقاحت می گویم:

"به کیرم خانم معلم که انتظار بیشتری داشتی."