"Life is full of misery, loneliness, and suffering - and it's all over much too soon." --Woody Allen

"cheer up! cuz in the grand scheme of things barely anything is important..." said the slightly drunk good old mate.

On the Miracle of Quran

"I, hereby, bear witness to the one true miracle of the Quran ... that over a billion people actually believe this incredulous toxic morass of brain blistering bullshit barfed up by an epileptic desert bandit" -Anonymous

On Nationalism

"The cheapest sort of pride is national pride; for if a man is proud of his own nation, it argues that he has no qualities of his own of which he can be proud; otherwise he would not have recourse to those which he shares with so many millions of his fellowmen. The man who is endowed with important personal qualities will be only too ready to see clearly in what respects his own nation falls short, since their failings will be constantly before his eyes. But every miserable fool who has nothing at all of which he can be proud adopts, as a last resource, pride in the nation to which he belongs; he is ready and glad to defend all its faults and follies tooth and nail, thus reimbursing himself for his own inferiority."

- Arthur Schopenhauer, The Wisdom of Life

و تو ای پیامبر با چشمانی غمگین، شرم‌کردی و برائت جستی از این همه حقارت و پستی و نادانی. و لعنت فرستادی بر این گرگانِ کثیفِ نژادپرست و آمرزش خواستی برای مردم بی‌گناهت. به راستی ما هیچ بدبختی‌ای را بر هیچ مردمی استوار نساختیم مگر اینکه لیاقتشان ذره‌ای بیشتر نبود. و حالا تو باز هم آمدی شروع به جر و بحث کردی با ما که نه اینطوری نیست و ما بی‌خود و بی‌دلیل هی دوست داریم در کتابمان بیاییم جنرالایز کنیم و چه و چه.

و تو ای پیامبر از خوشحالی و موفقیت می‌پرسی. به درستی ما هر که را دلمان خواست همان لحظه‌ی آفرینش در گوشش چیزی گفتیمش و خوشحال و موفق شد، و هر که را خوشمان نیامد چیزی نگفتیمش و لوزر و بدبخت شد. ای پیامبر این که چیزی نیست همانا ما هنگام آفرینش تو خیلی چیزهای زیادی گفتیم و نگفتیم که تو بدان آگاه نیستی. به راستی ما مکارترین مکاران و بازیگردان‌ترین بازیگردانانیم.

و تو ای پیامبر باز آمدی از حماقتِ مردم شکایت کردی و پرسیدی چرا ما مردم را اینقدر احمق آفریدیم و اعصابمان را مالیدی به هم. به درستی ما برای تو در برنامه‌های پرطرفدار تلویزیون و روزنامه‌های زرد نشانه‌هایی قرار دادیم از حماقت خیلِ عظیمشان برای آنهایی که تامل می‌کنند. و تو چه می‌دانی حماقت چیست. حماقت گفتگوهای روزانه‌ی شبکه‌های اجتماعی است. و تو چه می‌دانی شبکه‌ی اجتماعی چیست که ما تو را اجتماعی نیافریدیم. ما تو را یک ویردو آفریدیم. به راستی پروردگارت تو را بر خیل عظیمی از گوسفندانی که آفرید (رید) برتری بخشید و این خودش جای خوشبختی است برای قدرنشناسان مغروری مثل تو و یا شاید هم راست می‌گویی نیست ای کاش تو را هم گوسفند آفریده بودیم. و تو ای پیامبر این مردمِ احمق را روزانه ‌می‌ببینی و هر روز از قومت بیشتر منزوی می‌شوی و هر روز ساکت‌تر ‌می‌شوی و هر شب بیشتر به الکل پناه میاوری و هر روز مایوس‌تر ‌می‌شوی و هر روز بیشتر می‌آیی به ما گیر می‌دهی. و این اصلا نشانه‌ی خوبی نیست عزیز دلک من.

و تو ای پیامبر هی مدام میایی درِ بارگاه ما را می‌زنی، مزاحم می‌شوی و لوس می‌کنی خودت را و می‌پرسی فایده‌ی این زندگی بی‌هدف و مسخره‌ات چیست. خوب مرد حسابی اگر این زندگی فایده‌ای برایت ندارد رگت را بزن شرش را بکن دیگر بی سواد. خسته‌مان کردی دیگر. به یقین مال این حرف‌ها نیستی چون تو به لطف پروردگارت خایه‌‌ای نداشتی. پس بدان اگر خایه‌اش را هنوز پیدا نکرده‌ای لابد هنوز فایده‌ای دارد، اگر تامل کنی.

و تو ای پیامبر به تعجب می‌پرسی، این همه انسانِ گرفتار در حلقه‌ی تکرار زندگی، چگونه رنجِ بیداریِ روز را به فراموشیِ خوابِ شب می‌سپرد و از این واقعیتِ روشنِ کورکننده غافل است که در آخر تلی خاکِ سیاه بیش نخواهد شد؟ به درستی ما خوش‌بینی را قبل از خودآگاهی به تو بخشیده بودیم!