تزاد

و تو ای پیامبر باز آمدی از حماقتِ مردم شکایت کردی و پرسیدی چرا ما مردم را اینقدر احمق آفریدیم و اعصابمان را مالیدی به هم. به درستی ما برای تو در برنامه‌های پرطرفدار تلویزیون و روزنامه‌های زرد نشانه‌هایی قرار دادیم از حماقت خیلِ عظیمشان برای آنهایی که تامل می‌کنند. و تو چه می‌دانی حماقت چیست. حماقت گفتگوهای روزانه‌ی شبکه‌های اجتماعی است. و تو چه می‌دانی شبکه‌ی اجتماعی چیست که ما تو را اجتماعی نیافریدیم. ما تو را یک ویردو آفریدیم. به راستی پروردگارت تو را بر خیل عظیمی از گوسفندانی که آفرید (رید) برتری بخشید و این خودش جای خوشبختی است برای قدرنشناسان مغروری مثل تو و یا شاید هم راست می‌گویی نیست ای کاش تو را هم گوسفند آفریده بودیم. و تو ای پیامبر این مردمِ احمق را روزانه ‌می‌ببینی و هر روز از قومت بیشتر منزوی می‌شوی و هر روز ساکت‌تر ‌می‌شوی و هر شب بیشتر به الکل پناه میاوری و هر روز مایوس‌تر ‌می‌شوی و هر روز بیشتر می‌آیی به ما گیر می‌دهی. و این اصلا نشانه‌ی خوبی نیست عزیز دلک من.