تزاد

و تو ای پیامبر به تعجب می‌پرسی، این همه انسانِ گرفتار در حلقه‌ی تکرار زندگی، چگونه رنجِ بیداریِ روز را به فراموشیِ خوابِ شب می‌سپرد و از این واقعیتِ روشنِ کورکننده غافل است که در آخر تلی خاکِ سیاه بیش نخواهد شد؟ به درستی ما خوش‌بینی را قبل از خودآگاهی به تو بخشیده بودیم!